معلمان؛ طلایه‌داران دانش و بینش 

جامعه‌ای که می‌خواهد عزتمند باشد و‌ فرزندان خود را با عزت تربیت کند، باید معلمین خویش را عزیز بدارد و در راه اعتلای روزافزون شأن و‌ منزلت آنها بکوشد. زمانی می‌توانیم از داشتن سرمایه‌های انسانی‌مان که همانا کودکان، نوجوانان و‌ جوانان عزت‌مدار ایران سرفرازند به خود ببالیم که حریم حرمت معلم را به نحو احسن صیانت کنیم و اجازه ندهیم دغدغه‌های متعالی انسان‌های بزرگی که باید ساختن فردای بهتر ایران و تربیت نسل‌هایی امام زمانی، ولایی، فکور، آینده‌نگر، متعهد، موحد، امیدوار، سلیم، معتدل، پاکروان و باایمان، نهایت آرزو و غایت آرمان‌هایش باشد، به برخی انگیزه‌ها و مشغله‌های فکری از جنس نگرانی از کاستی‌های معیشتی فرو کاهد و مانع تحقق این آینده‌ شکوهمند شود. 

سرمایه‌گذاری در حوزه گسترده و‌ پرمخاطب فعالیت‌های فرهنگی، تربیتی، آموزشی و‌ پژوهشی در آموزش و پرورش و‌ بالاخص در مدارس دولتی و کمتربرخوردار، یک فرصت ممتاز درراستای حل معضلات پیچیده‌ای است که امروز اجتماع ما را با آثار بعضی کم‌توجهی‌های ناصواب تاریخی به آموزش و پرورش مواجه کرده.

برای حفظ ‌شأن معلم می‌بایست شئونات مدارس را محفوظ داشت و به‌عنوان مثال این تلقی را اصلاح کرد که صرف هزینه‌های میلیاردی برای ساخت یک ساختمان یا مخارجی شبیه به آن می‌تواند بر حمایت از فعالیت‌های هزینه‌بر تربیتی، ورزشی و آموزشی مدارس رجحان داشته باشد چراکه اثر ابتناء فلان بنا، روی زمین باقی می‌ماند ولی نتیجه پرداخت کمک‌هزینه‌های لازم برای کشف و پرورش استعدادهای فرهنگی، هنری، قرآنی، مهارتی، مدیریتی، اجتماعی و... دانش‌آموزان طی کوتاه‌مدت مشخص نیست.

سرمایه‌ای که اکنون برای ایران و مدارس باقی‌مانده، باید در کنار ایفای وظیفه ضروری حاکمیتی در بازسازی، نوسازی و تجهیز مدارس، به حمایت از فعالیت‌های اثرگذار تربیتی، علمی و آموزشی در مدارس نیز اختصاص یابد. این حمایت نباید براساس تخصیص اعتبارات قطره‌چکانی باشد که مشخص نیست به مدارس نیازمند برسد یا خیر بلکه باید با ترمیم آیین‌نامه‌های اداری و مالی و اولویت دادن به اعتماد و آزادی عمل اولیای مدارس همراه باشد. هدف این است که مدارس از وضعیت مربوط به روزگاری که کارکردشان تنها بر برپایی مسابقه بی‌پایان و کم‌ثمر «بیست‌جویی» و کسب نمرات بالاتر متمرکز بود فاصله بگیرند؛ زمانی که کمتر به چالش‌های نوظهور اجتماعی و ویژگی‌های اخلاقی و فکری نسل نوجوان توجه می‌شد و پیوست‌های فرهنگی، تربیتی و انسانی متناسب با دوره آنان رعایت نمی‌شد. در آن دوران، تعارضات و ابهامات تلنبار شده در گوشه و کنار مدارس بدون پاسخ‌های فکری و فرهنگی، به‌صورت آشکار و عیان قابل مشاهده بود و موجب حسرت و غصه‌ای عمیق می‌گردید.

این رویکرد جدید می‌تواند به بازگرداندن مراکز آموزشی به جایگاه واقعی خود کمک کند؛ جایی که تربیت همه‌جانبه و توجه به نیازهای نسل جوان در اولویت قرار دارد.  

بنده کمترین، انجام هر حرکت تربیتی مؤثر، مانا و ثمربخش را تنها با همراهی قاطبه جامعه شریف معلمان، امکان‌پذیر و محقق‌شدنی می‌دانم و از معلمین بزرگوار استدعا دارم ضمن ایفای نقش ممتاز و بی‌بدیل خویش برای پیشبرد اصلاحات فکری، فرهنگی و اخلاقی در مدارس، در کنار عناصر تربیتی و فعالان این عرصه خطیر، رهبری حرکت سازنده اشاعه ارزش‌های انسانی و اخلاقی بین دانش‌آموزان را برعهده گیرند و همچون گذشته و بلکه بیش از پیش، به انجام تکالیف و مسئولیت‌های ایمانی و انسانی خود در این موضوع مهم که تضمین سلامت، صداقت و ارتقای معنوی و بینشی نسل آینده را در پی خواهد داشت همت گمارند ان‌شاءالله‌.